من دوستت دارم ، پس دوستدارم باش

گاهی اوقات برخی از بندگان خدا احساس می کنند خدا آنها را دوست ندارد و مورد توجه خداوند قرار ندارند و گاهی این باعث می شود از راه راست و عشق و محبت به خداوند غافل شوند و در گمراهی قرار بگیرند در حالی که در روایت قدسی زیر محبت خداوند به بندگانش بسیار زیبا بیان می شود.

أوحَى اللّه ُ إلى داودَ علیه السلام : یا داودُ ، لَو یَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّی کَیفَ انتِظاری لَهُم ورِفقی بِهِم وشَوقی إلى تَرکِ مَعاصیهِم لَماتوا شَوقا إلَیَّ ، وتَقَطَّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبَّتی، یا داودُ ، هذِهِ إرادَتی فِی المُدبِرینَ عَنّی ، فَکَیفَ إرادَتی فِی المُقبِلینَ عَلَیَّ ؟! یا داودُ ، أحوَجُ ما یَکونُ العَبدُ إلَیَّ إذَا استَغنى عَنّی ، وأرحَمُ ما أکونُ بِعَبدی إذا أدبَرَ عَنّی ، وأجَلُّ مایَکونُ عَبدی إذا رَجَعَ إلَیَّ . [ المحجّه البیضاء: ۸ / ۶۲. ]

از وحى خداوند به داوود علیه السلام ـ : اى داوود! اگر آنان که از من رویگردان شده اند ، مى دانستند که چگونه در انتظارشان هستم و چه مهرى نسبت به آنان دارم و چه قدر مشتاقم که معصیتشان را ترک کنند ، از اشتیاق من مى مردند و در راه محبّتم ، بند از بندشان جدا مى شد .
اى داوود ! این اراده من است درباره کسانى که از من رویگردان شده اند . پس اراده ام درباره روى آورندگان به من ، چگونه است ؟
اى داوود ! بیشترین نیاز بنده به من ، هنگامى است که از من احساس بى نیازى کند . بیشترین مهربانى من به بنده ، هنگامى است که از من رویگردان شود و بیشترین ارجمندى بنده ام نزد من ، هنگامى است که به سوى من بازگردد .